Help me onthouden

Help me onthouden  -  korte verhalen

"Om te voorkomen dat ik later, als ze er niet meer is, ga zeggen dat ik het nu nooit meer zal weten, omdat ik het niet gevraagd heb, houd ik met de zenuwen in mijn lijf, mijn vraag paraat. Het enige dat ik moet doen is het juiste moment afwachten. Niet te lang, want straks is ze verder weg dan ooit en dan is het echt te laat". Zo begint één van de verhalen over de vrouw waaruit ik geboren ben, in het jaar 1959.

Mijn moeder, ze leeft niet meer. De laatste periode van haar leven heb ik ontdekt dat ze ook van mij heeft gehouden. Ik heb er altijd aan getwijfeld. Dat ik dat nu juist moest ontdekken in de verdrietigste tijd van haar leven, tijdens haar dagen van dementeren. Ze confronteert me met haar onmacht en vechtlust, haar toegankelijkeheid en beperkingen.

De herinneringen borrelden naar boven in de vorm van korte verhalen. Het begon in de zomer dat ik mijn schetsboek meenam om in Italië de inspirerende omgeving te tekenen. Ik begon echter te schrijven en kon er niet mee ophouden. Zo nam ik een schetsboek vol verhalen mee naar huis. Help me onthouden is geschreven omdat de stroom van gedachten ingeperkt moest worden door het toe te vertrouwen aan het papier. Dat is dan een zorg minder. Ik hoef het in ieder geval zelf niet meer te onthouden.